Το λυπημένο ποντικάκι

Μια φορά, ζούσε ένα ποντικάκι που ήταν πολύ ήσυχο. Όλοι το
έλεγαν Λυπημένο. Δεν είχε φίλους και κανένας δεν του έλεγε
μια καλή κουβέντα, όλοι το πείραζαν. Το σκυλάκι του έλεγε:
- Γιατί έχεις μια τόσο μεγάλη και άσχημη ουρά;

Μια μέρα πήγε να παίξει στο
λιβάδι. Όμως, κανένα από τα
ζωάκια του λιβαδιού δεν ήθελε να παίξει μαζί του.
- Κοίταξε τι άσχημη ουρά έχει! είπε η μέλισσα.
- Τι άσχημο ζώο! μουρμούρισε η πεταλούδα.
- Γιατί δεν πας σπίτι σου!
φώναξε ο σκαντζόχοιρος.
Δεν σε θέλουμε εδώ.

Ακόμη και τα μικρά πουλιά γελούσαν καθώς έβλεπαν το ποντικάκι. Κρυμμένα στις φυλλωσιές των δέντρων, τα πουλιά κοίταζαν τον Λυπημένο κι έλεγαν το ένα στ' άλλο:
- Κοίταξε πόσο άσχημο είναι αυτό το ποντικάκι.
Έπειτα γελούσαν: Χα, χα, χα!
Όταν σταματούσαν τα γέλια, του φώναζαν:
- Πήγαινε σπίτι σου, Λυπημένε, πήγαινε σπίτι σου!

Το ποντικάκι ήταν πολύ στενοχωρημένο. Γιατί να μην το αγαπά κανείς; Δεν ήταν σκανταλιάρικο. Κανένα δεν πείραζε!
Ξαφνικά, άκουσε ένα θόρυβο να έρχεται από ψηλά. Κοίταξε και είδε ένα μικρό πουλί να πέφτει από τη φωλιά του. Οι γονείς του πουλιού έλειπαν. Είχαν πάει να βρουν τροφή να το ταΐσουν.

Το πουλάκι έπεσε κάτω, κοντά στα πόδια του Λυπημένου.
- Καημένο πουλάκι, είπε ο Λυπημένος. Θ' αρρωστήσεις αν δε σε φροντίσει κάποιος. Μη στενοχωριέσαι, θα σε βοηθήσω εγώ.

Ο Λυπημένος πήρε ένα φύλλο γεμάτο δροσοσταλίδες και βοήθησε το
πουλάκι να πιει. Έπειτα κράτησε το πουλάκι κοντά του για να είναι ζεστό
και κανείς να μην το πειράξει.

Όταν γύρισαν οι γονείς του μικρού πουλιού, λυπήθηκαν πολύ που δε βρήκαν το παιδί τους στη φωλιά του. Ξαφνικά, είδαν τον Λυπημένο να κάθεται δίπλα στο πουλάκι.
- Ευχαριστούμε πολύ, Λυπημένε, του είπαν. Έσωσες το παιδάκι μας.

Τα πουλιά ζήτησαν συγγνώμη που κορόιδευαν τον Λυπημένο και μίλησαν σ' όλα τα ζώα για την καλή του πράξη.
- Από εδώ και πέρα θα σε λέμε Λυπημένο και Ευγενικό, είπαν τα ζώα. Σε παρακαλούμε να μας συγχωρέσεις που σου φερθήκαμε άσχημα.
Από τότε, ο Λυπημένος απόχτησε πολλούς φίλους και ποτέ πια δεν ήταν λυπημένος και μόνος.

Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ