Η νεράιδα των Ρόδων

Στη μέση ενός κήπου φύτρωνε μια τριανταφυλλιά, που ήτανε πάντα γεμάτη από μεγάλα κι ευωδιαστά τριαντάφυλλα. Μέσα στο πιο όμορφο κατοικούσε μια μικρή νεράιδα, η νεράιδα των ρόδων. Ήτανε, όμως, τόσο μικρούλα, που μάτι ανθρώπου δεν μπορούσε να την δει. Ήτανε τόσο όμορφη και χαριτωμένη, όσο κανένα παιδί στον κόσμο, κι είχε και δυο πολύχρωμες φτερούγες, που κατέβαιναν από τους ώμους ως τα πόδια της.

Όλη τη μέρα έπαιζε στον ήλιο, πετώντας από το ένα τριαντάφυλλο στο άλλο ή χορεύοντας πάω στα φτερά της φίλης της πεταλούδας. Ή πάλι της άρεσε να περπατάει πάνω στα μεγάλα φύλλα της φλαμουριάς, λογαριάζοντας πόσα βήματα έπρεπε να κάνει, για να πάει από τη μια άκρη στην άλλη.

Μια μέρα, ξεχάστηκε από το παιχνίδι κι ο ήλιος είχε κιόλας βασιλέψει. Άρχισε να φυσάει άνεμος κι έπεσε δροσιά. Βιάστηκε να γυρίσει πίσω στο σπίτι της, αλλά το τριαντάφυλλο είχε κλείσει πια τα πέταλά του κι η νεράιδα δε μπορούσε να μπει μέσα. Το ίδιο και τ' άλλα τριαντάφυλλα, όλα ήταν κλειστά. - Δυστυχία μου! κλαψούρισε. Τι θα κάνω τώρα η φτωχή; Σίγουρα θα πεθάνω από το κρύο.

Βλέπετε, ήταν η πρώτη φορά που έμενε έξω τη νύχτα κι η καημενούλα δεν ήξερε τι να κάνει. Τότε θυμήθηκε μια παραγκούλα στην άκρη του κήπου, που ήτανε σκεπασμένη με περικοκλάδες, με κάτι φύλλα σαν μεγάλα ζωγραφιστά χωνιά. - Θα πάω να χωθώ εκεί μέσα, σκέφτηκε και πέταξε προς τα εκεί.

Δύο άνθρωποι ήταν μέσα, ένας όμορφος νέος και μια χαριτωμένη κοπέλα, που καθόντουσαν ο ένας πλάι στον άλλον. - Γιατί, Θεούλη μου; ρωτούσε κλαίγοντας η κοπέλα. - Κι όμως, πρέπει να χωριστούμε, καλή μου, έλεγε ο νέος. Ο αδερφός σου δεν με συμπαθεί, γιαυτό με στέλνει σε τόσο μακρινούς τόπους, πέρα από τις λίμνες και τα βουνά. Αντίο, γλυκιά μου αρραβωνιαστικιά!

Η κοπέλα έκλαιγε γοερά και του πρόσφερε ένα τριαντάφυλλο, πριν του το δώσει όμως, το φίλησε με τόσο πάθος που αυτό άνοιξε. Γρήγορα - γρήγορα η νεραϊδούλα τρύπωσε μέσα και πλάγιασε ανάμεσα σε δυο μυρωδάτα ροδοπέταλα.

Οι δύο νέοι χώρισαν κι ο νέος έβαλε το τριαντάφυλλο στο στήθος του. Πω πω, τι δυνατά που χτυπούσε η καρδιά του! Η νεραϊδούλα δε μπόρεσε να κλείσει μάτι. Τόσο δυνατά χτυπούσε! Τικ τακ! Τικ τακ! Σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Κάθε τόσο, καθώς προχωρούσε μέσα στο δάσος, ο νέος έβγαζε το τριαντάφυλλο και το φιλούσε τόσο δυνατά, που η νεράιδα κόντευε να σκάσει.

Μα να! Ξαφνικά, παρουσιάστηκε ένας άλλος άντρας. Ήταν θυμωμένος και φαινόταν πολύ κακός. Ήταν ο αδερφός της κοπέλας. Αμέσως, έπεσε πάνω στο νέο και τον σκότωσε. Μετά, του έκοψε το κεφάλι και τον έθαψε κάτω από τη φλαμουριά.
- Τώρα η αδερφή μου θα νομίζει ότι ταξιδεύει, φώναξε δυνατά, γελώντας ο κακός αδερφός. Δεν θα ξανάρθει πια κι έτσι αυτή θα τον ξεχάσει. Και γύρισε πίσω στο σπίτι του. Όχι μόνος του όμως! Σ' ένα φύλλο φλαμουριάς, που είχε πέσει πάνω στο κεφάλι του, ήταν η μικρή νεράιδα.

Όταν έφτασε στο σπίτι του, έσκυψε πάνω από το κρεβάτι της αδερφής του που κοιμότανε, και γέλασε άγρια. Τότε το φύλλο έπεσε πάνω στην κουβέρτα, αλλά αυτός δεν το πήρε είδηση και βγήκε από το δωμάτιο της.

Η νεράιδα γλίστρησε τότε μέσα στο αυτί της κοιμισμένης κοπέλας, που ονειρευότανε τον καλό της, και της διηγήθηκε, σαν μέσα στ' όνειρο της, τι είχε συμβεί.
- Για να μη νομίζεις πως όλα αυτά τα είδες στον ύπνο σου, θα βρεις πάνω στο κρεβάτι σου ένα ξερόφυλλο φλαμουριάς, της είπε στο τέλος. Πραγματικά, εκείνη το βρήκε μόλις ξύπνησε κι έκλαψε πικρά για τον χαμό του αγαπημένου της. Και δεν τολμούσε να πει τον πόνο της σε κανένα. Τόσο πολύ φοβότανε τον κακό αδερφό της!

Όταν νύχτωσε, πήγε στο δάσος και βρήκε το μέρος, όπου ήταν θαμμένος ο νέος. Πήρε το χλωμό κεφάλι του και το έβαλε σε μία μεγάλη γλάστρα, το σκέπασε με χώμα και φύτεψε πάνω του ένα κλαδί γιασεμί.

Από τότε κάθε μέρα έχυνε πικρά δάκρυα μέσα στη γλάστρα, κι όσο αυτή χλόμιαζε κι αδυνάτιζε από τη μεγάλη της λύπη, τόσο το γιασεμί πρασίνιζε κι έβγαζε λουλούδια. Έτσι, ένα πρωινό η κοπέλα πέθανε ήσυχα - ήσυχα πλάι στη μεγάλη γλάστρα και πήγε στον ουρανό για να ξαναβρεί τον αγαπημένο της. Τα γιασεμιά ανοίξανε τα πέταλά τους και σκόρπισαν την πιο γλυκιά ευωδιά τους, γιατί δεν μπορούσαν να κλάψουν αλλιώς για το θάνατό της. Ο κακός αδερφός, όμως, πήρε το όμορφο λουλούδι στο δωμάτιό του, γιατί του άρεσε να το βλέπει και να το μυρίζεται.

Η νεράιδα των ρόδων πετούσε από λουλούδι σε λουλούδι, πάνω στο γιασεμί, και σε όλα διηγιόταν τη θλιβερή ιστορία.
- Το ξέρουμε, το ξέρουμε! έλεγαν όλα λυπημένα. Μήπως δεν ανθίσαμε από τα μάτια και τα χείλια του αδικοσκοτωμένου; Και κουνούσαν λυπημένα τα κεφαλάκια τους.

Η νεράιδα αποφάσισε να τιμωρήσει τον κακό αδερφό και δίχως να χάσει καιρό πάει στη βασίλισσα των μελισσών.
- Το και το συμβαίνει βασίλισσά μου, της λέει. Πρέπει να τιμωρήσουμε τον κακό αδερφό. Αμέσως η βασίλισσα διέταξε τις μέλισσες να σκοτώσουν τον δολοφόνο. Στη στιγμή ξεκίνησαν οι εργατικές μέλισσες για την αποστολή τους. Πήγαν και κάθισαν πάνω στα χείλη του, όπως κοιμόταν, και με τα κεντριά τους, που τα είχαν από πριν βουτήξει μέσα σε δηλητήριο, του τσίμπησαν τη γλώσσα και τον σκότωσαν.

Όταν τον ανακάλυψαν οι άνθρωποι, στάθηκαν τριγύρω του, προσπαθώντας να καταλάβουν από τι πέθανε.
- Θα τον σκότωσε η μυρωδιά του γιασεμιού, είπαν και για να το τιμωρήσουν σκέφτηκαν να το πετάξουν έξω από το παράθυρο. Ένας άνθρωπος έπιασε τη γλάστρα, αλλά η νεράιδα πετώντας γρήγορα προς το μέρος του, του δίνει με όλη της τη δύναμη ένα χτύπημα με το ραβδάκι που κρατούσε, που η γλάστρα του έφυγε απ' τα χέρια, έπεσε κάτω κι έσπασε. Είδαν τότε όλοι το κεφάλι του πεθαμένου και κατάλαβαν πως ο κακός αδερφός ήταν αυτός που τον είχε σκοτώσει.
- Δίκαια τιμωρήθηκε, είπε τότε κάποιος από τους ανθρώπους και όλοι συμφώνησαν μαζί του. Οι κακές μας πράξεις πάντοτε στο τέλος τιμωρούνται σκληρά.

"Της γιαγιάς τα παραμύθια"
Ε.ΜΟΚΑΣ - ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ